ஒரு சமையல் டைரி

எப்போ எங்கே சமையல் கலையை தொடங்கினேன் என்று யோசித்து பார்த்தால் சரியாய் நான் எழாங்க்ளாஸ் படிக்கும் போது... எதில் என்றால் அட நம் எல்லாருக்கும் நல்ல பரிச்சயம் ஆன ஆனால் அவ்வளவு ஈசியாக சரியாக செய்ய வராத உப்புமாவில் 
☺
வீட்டில் பெரியப்பா பெரியம்மா அத்தை என்று எல்லாரும் வந்து இருக்க திடீரென அந்த விபரீத ஆசை .... அம்மா நான் உப்புமா செய்யவா என்று கேட்டு விநோதமாக பார்த்த அம்மாவை சம்மதிக்க வைத்து (இதில் கண்டிஷன் வேற அம்மா ரெசிபி சொல்லி விட்டு கிச்செனில் இருந்து வெளிநடப்பு செய்திடணும் என்று), அம்மா சொன்னதை கேட்டு என் கற்பனையை கொஞ்ச நேரம் அடக்கி என் கை மட்டும் வேலை செய்ய ஏதோ ஒரு சுமாரான வஸ்து உருவானது... அதை சாப்பிட்ட பெரியப்பா பரவா இல்லையே நல்லா தான் இருக்கு என்ன இவ வீட்ல கடுகு உளுந்து மட்டும் கிராம் கணக்கில் இல்லாமல் கிலோ கணக்கில் வாங்க வேண்டி இருக்கும் என்றார் ...உப்புமாவில் ரவைக்கு ஈக்குவலாக கடுகு மற்றும் உளுந்து....
அதற்கு பிறகு ஒரு லாங் கேப் (நல்லவேளையா)... டென்த் படிக்கும் போது அம்மா ஏதோ ஒரு காரணத்திற்காக ஒரு நாள் வெளியூர் போக அடுத்த சான்ஸ் .... இந்த முறை ரசம் அன்ட் பொட்டட்டோ ... காம்பினேஷன் எல்லாம் அசத்தல் தான்... என்ன ஒரு அண்டா ரசத்திற்கு போட வேண்டிய புளியை மூணு பேர்க்கு வைக்கும் ரசத்திற்கு போட்டு விட்டேன்... ரசம் ரசாபாசமாகி விட்டது... என் தங்கை பரவாலடி அதான் உருளைகிழங்கு பொறியல் இருக்கே என்று அதை வாயில் வைக்க ஜோமேட்ரியில் உள்ள எந்த ஷேப்பிலும் அடங்காத ஒரு கோணத்தில் அவள் முகம் மாறியது.. பிறகு தான் தெரிந்தது அது பொன் முறுவலாக மாற காரத்திற்கு என் அப்பா மிளகாய் பொடிக்கு பதில் அதில் ரெண்டு ஸ்பூன் காபி பொடி போட்டது... இதுக்கு தான் கிச்சன் பக்கம் எப்போவாவது வரணும் என்று விஷயம் தெரிந்த உடன் அம்மா கமெண்ட் எனக்கு இல்லை என் அப்பாவிற்கு .... இந்த சம்பவத்தில் மிகவும் பாதிக்க பட்ட என் தங்கை இன்றும் என் அப்பாவை கிச்சன் பக்கம் பார்த்தாலே அலறுகிறாள்.... 
ஓகே இனி கொஞ்ச காலம் ரிஸ்க் வேண்டாம் என்று காலேஜ் ஹோஸ்டேல் பக்கம் ஒதுங்கி விட்டேன்... வேலையில் சேர்ந்த பிறகு நானும் அப்பாவும் தனியே இருந்தோம்...பொறியலில் காபி பொடி சேர்த்த பாவத்திற்காக ஒரு ஒரு வருடம் அப்பா என் கை சமையலில் மாட்டி கொண்டார்.... சும்மா சொல்ல கூடாது அபியும் நானும் பிரகாஷ் ராஜை விட ஒரு படி மேலே போய் டயாபெடீஸ் என்ற பெயரில் தண்டு வேகாத அவசர கீரை கூட்டு, நார் எடுக்க வேண்டும் என்ற அடிப்படை நாலெட்ஜ் கூட இல்லாமல் நான் செய்த நூல்கண்டு சாரி வாழைத்தண்டு இதையெல்லாம் கஷ்ட்ட்ட்டபட்டு விழுங்கி விட்டு என் பொண்ணு எவ்வள்ளவு அக்கறையா சமைக்கறா தெரியுமா என்று எல்லாரிடத்திலும் ஒரே பெருமை.... இப்போது நினைத்தால் கூட கண்ணில் கண்ணீர் வருகிறது .. சிரித்து சிரித்து....
அதன் பிறகு ஒரு ஷார்ட் பிரேக்.... கல்யாணம் முடிந்து முதல் சமையல்... சரி நமக்கு ராசியான உப்புமாவில் தொடங்குவோம் என்று பிளான் செய்து அதற்கு ரொம்ம்ம்ப ஹெல்தியாய் நெல்லிக்காய் சட்னி என்று எல்லாம் ஓகே.... உப்புமாவை வாயில் வைத்தால் பயங்கர ஷாக்.... அது உப்பே இல்லாத மா.... நெல்லிக்காய் சட்னி புளியங்காய் சட்னியாய் மாறி இருந்தது...பின்னே ஒரு நாலு அஞ்சு நெல்லிக்காய்க்கு பதிலாக அரை கிலோ சேர்த்தால்.... பரவாலமா உப்பு குறைஞ்ச (உப்பே மறந்த) உப்புமாக்கு இந்த சட்னி நல்லாதான் இருக்கு என்று அதை சாப்பிட்ட என் மாமியாரின் பெருந்தன்மையை இங்கே கட்டாயம் குறிப்பிட வேண்டும்... ஆனாலும் ஆசையாய் பார்த்து பார்த்து வளர்த்த பிள்ளை நல்லா வசமா மாட்டிகிட்டானே என்ற பீதி அவர் கண்ணில் தெரிந்ததை கண்டு அன்று தான் 'இனி மேல் ஆரம்பம்' என்று ஒரு சபதம் எடுத்து ஊரில் இருக்கும் எல்லா சமையல் புத்தகங்களையும் வாங்கி பத்தாததற்கு கூகிள் தாத்தாவையும் விடாமல் நோண்டி ஆனால் எதையும் பாலோ பண்ணாமல் என் சொந்த கற்பனையில் ஏதேதோ சமையல் செய்து நானும் சமைக்கிறேன் என்று பேர் பண்ணிக்கொண்டு இருக்கிறேன்...எல்லா புகழும் அதையும் ரசித்து (?) சாப்பிடும் என் குடும்பத்திற்கே !